#1 ผมชื่อ…ทาโร่
เรื่องโดย เฟียต, Renny ภาพโดย Lanna Dog Rescue
หวัดดีฮ่ะ ผมชื่อ…ทาโร่, 193, แม็ก, โรเบิร์ต,บุญทิ้ง, (ชื่อพระเอกเกาหลีผมจำไม่ได้).. เรียกว่าอะไรผมก็หันหมดละฮ่ะ ถ้ามีอะไรให้ผมหม่ำซักหน่อย ฮ่าๆ ผมไม่รู้ว่าผมมาจากไหน ผมอายุมากกว่า 7 ปีได้ (คิดว่านะ) พอจำความได้ผมก็ตระเวน อยู่แถวคณะแพทย์นี้แหละฮ่ะ (เค้าว่า..ที่นี่มีคนหน้าตาดีเยอะ เฮ่อๆ) ผมชอบตื่นเช้าไปเรียน ไปห้องแลป (อ่าว..ก็เป็นหมามีการศึกษาฮ่ะ) ไปเตะบอล ไปซ้อมเชียร์ ฯลฯ (เป็นหมากิจกรรมด้วย) ผมเป็นหมาขี้เหงานี่นา จึงชอบเที่ยวเล่นไปทั่ว แล้ววันหนึ่ง… ผมจำเหตุการณ์ไม่ได้.. มันรุนแรงมาก มีคนพบผมที่ร่องน้ำหน้าหอ 1 ชาย ผมครวญครางด้วยความเจ็บปวด ผมขยับร่างกายส่วนล่างไม่ได้ ! พอดีมีพี่ปี 3 (ทำท่าเหมือนกำลังโดดเรียน) มาพบผมพอดี
คุณหมอให้ยาผมกินมากมาย และบอกว่า “… ผมได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังระดับเอว ทำให้ร่างกายส่วนล่างผมเป็นอัมพาต !!! “….. …ณ วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งผมเบิ่งตา อ้าปากค้าง รู้สึกมีก้อนมาจุกที่คอ.. ผมท้อแท้สิ้นหวังมาก ได้แต่นอนซมอยู่ในมุมมืดหลังห้องพอช.ข้าวปลาดูจืดชืดไปหมด ผมพ่ายผอมมาก ป้าเอียดได้ข่าวจึงทำกับข้าวมาให้ผมกินทุกวันแต่กระนั้นผมก็ยังซึมเศร้าอยู่ …จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง อ.วิไลวรรณ มาพร้อมคุณป้าฝรั่ง 2 คน และพี่ๆ ท่าทางใจดี คงเป็นห่วงว่าผมไปไหนไม่ได้ จึงอยากพาไปเที่ยว พวกเขาอุ้มผมขึ้นรถมีข้อความว่า .. Lanna Dog Rescue !! โอ้ อย่านะ! ผมไม่อยากเป็นลูกชิ้น ปล่อยผมน้าาา
ผม จำไม่ได้ว่าที่ไหน มันไกลมาก เหมือนเป็นทางเข้าของหมู่บ้านที่มีร่มมากมาย เป็นคลินิกฝังเข็ม! พี่หมอกุ๊กคนสวยปักเข็มเล็กๆ หลายอันบนตัวผม(กลายเป็นหมาทุเรียนเลย) แล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าตุบๆแรกๆ ผมตกใจกลัวมาก ผมต้องมาสัปดาห์ละ 2 ครั้ง เป็นเวลา 1 เดือน หลังๆ จึงชิน ซะงั้น
แล้วผมก็ต้องทำกายภาพบำบัดร่วมด้วย ระหว่างนี้มีพี่ๆแวะเวียนมาดูแลผมมากมาย (ก็ผมมันเสน่ห์แรงนี่นา เอิ๊กๆ) พี่เฟียต, พี่วิก, พี่โอม, พี่เสริม, พี่พีทเอ มีแต่ผู้ชาย (ผมไม่นิยมนะ ตัวเอง) สาวๆก็มี พี่พยาบาล, พี่ๆหอ 1 ชาย, พี่ๆ คณะอื่นๆ, พี่เมาคนขับรถ, แม่บ้าน, ลุงยาม ฯลฯ รวมถึง อ.วิไลวรรณ และ อ.ท่านอื่นๆ ที่ lecture และเมตตาผม ขอบคุณพี่ๆ นศพ.ทุกคน ที่ร่วมกันบริจาคค่ารักษาพยาบาล (พี่หมอกุ๊กไม่คิดค่าฝังเข็มฮ่ะ) ตอนนี้ผมดีขึ้นบ้างแล้วฮ่ะ ผมไปเที่ยวได้ไกลขึ้น แต่ขึ้นบันไดไม่ได้ (ไม่ต้องห่วง..ผมขึ้นลิฟต์ฮ่ะ) แล้วก็อยากเดินได้เหมือนเดิม ทุกคนช่วยเป็นกำลังใจ ให้ผมด้วยนะฮ่ะ ใครว่างๆ มาช่วยผม ฝึกยืน ฝึกเดินได้ ผมมีบ้านอยู่หลังห้องพอช. (พี่บ๊อบบี้สร้างให้)
ผมเป็นหมาขี้เหงา ใจดี ไม่กัดใคร และจริงใจสุดๆ มาเป็นเพื่อนกันน้าฮะ โฮ่ง!
A story of Taro
By Roshan Dhunjibhoy
….……* To make this point, I should like to tell the story of Taro. You could call Taro an academic dog. He lives for and with the medical school students. He goes to class with them, listens to the lectures and spends time in their recreation room, where he sleeps. The students and Taro are inseparable.
One day Taro was run over by a car. He did not die but his hind legs were paralyzed.
The students repaid his devotion and took turns to look after him. One day Lanna Dog Rescue heard about an Acupuncturist specialized in dogs. Ajaan Wilaiwan organized a visit to the acupuncture vet, who when she heard the story of Taro promptly said she would treat him free.
Then a remarkable thing happened, students and teachers, secretaries and academics who were never very close, suddenly joined together around Taro. People came closer together to help this little stray dog, who even when he was paralyzed tried to follow his beloved students to their classes. Taro went to the acupuncturist for months. The students fed him, massaged his legs and kept him warm. And then the wonder occurred. After months of treatment, little Taro began to walk again. He walked a little lopsidedly but he managed to walk. The joy in the medical school was great. They felt they all had achieved something together. Taro’s story has made the Faculty of Medicine aware of animal welfare. The result was that LDR cooperated with the Faculty to sterilize 49 of their stray dogs and cats. To create a healthy and hygienic environment, and to help the stray dogs, the Faculty now plans sterilizations twice a year and they will also provide LDR with the necessary medicines.
Today, at the Faculty of Medicine you can sometimes see a little dog in a warm dog coat wobbling a little but still following his students to their classes. Everybody knows him and greets him. And if you ask why we volunteers in LDR spend so much time and energy on the stray dogs it is because of the many, many Taros we meet. These dogs bring out the best in us. We become better people because of them…….
(*** from Lanna Dog Rescue annual report 2007)
Taro’s Gallery
We cannot display this gallery